06.00u: Het is -2°C als we de kraakheldere, ijskoude dinsdagochtend lucht instappen. Onze voortuin en de straat is deels bedekt met een dun, wit kristallen laagje. Het is 14 februari en eindelijk heeft Koning Winter een klein uitstapje naar ons land gemaakt. Vier gekleurde koffers worden stilletjes naar buiten gereden, de inhoud niet bepaald bestemd voor het huidige winterweer.
Na maanden, weken van vakantieplanning en training is het ein-de-lijk zover. We gaan naar Orlando, Florida voor de North American Irish Dance Championships(ookwel Nationals of NANs voor insiders…). Voor mijzelf wordt het het eerste dansavontuur op Amerikaanse bodem, voor mijn ouders en zus überhaupt de allereerste stap op Amerikaanse grond(one small step for mankind, one big step for my family, zullen we maar zeggen).
Mijn moeder is altijd redelijk sceptisch geweest wat betreft Amerika – “alles is me daar veel te groot” zegt ze dan – en met haar geringe lengte van 1.55m kan ik haar daar geen ongelijk in geven. Gelukkig is ze sinds mijn bezoek aan Orlando afgelopen zomer daar enigszins in gerustgesteld. Maar, seeing is believing natuurlijk.
Mijn vader is vooral wat gespannen voor de vliegreis. Als iemand die niet stil kan zitten, ziet hij best wel op tegen de lange vlucht. Mijn zus is super excited, al heeft ze nog behoorlijk last van haar schouder en arm – een overblijfsel van het fietsongeluk van afgelopen zomer waardoor onze eerdere reis naar Orlando voor haar in het water viel.
09.00u: Stipt op tijd vertrekt onze United vlucht van Amsterdam naar Newark. Gelukkig hebben we Economy Plus stoelen geboekt, en dus hebben we allemaal voldoende beenruimte. Ook het entertainment systeem voldoet aan alle wensen.
Iets eerder dan gepland landen we op Newark Airport en dus is er voldoende tijd voor de overstap naar Orlando Intl. Airport. Ook de immigratie werkt mee – er staat tot onze grote verbazing bijna niemand! Tot onze nog grotere verbazing hebben we een gezellige Immigrations Officer die eerst heel graag wil weten, “What’s in Orlando”, en als wij laten weten dat we voor het Noord-Amerikaanse kampioenschap Ierse dans komen, wordt hij alleen maar nieuwsgieriger. Uit enthousiasme sloopt ie bijna het apparaatje waarmee de vingerafdrukken gemaakt moeten worden.
Gelukkig liggen de koffers al op de band. We geven ze snel weer af en lopen naar de gate voor onze binnenlandse vlucht. Onder het genot van een kop koffie genieten we van de skyline van Manhattan, die in de verte te zien is. Ook hier is Koning Winter aanwezig; op de tarmac liggen diverse hoopjes sneeuw.
17.00u: “Welcome to Orlando International Airport,” klinkt de stem van de stewardess door de speaker en we kijken elkaar opgelucht aan. Eindelijk zijn we er dan! De lokale tijd is 5u ‘s middags en daar gaan we dan ook maar meteen in mee, al is het alleen al omdat we allemaal te moe zijn om te bedenken hoe lang we al onderweg zijn. We kunnen snel het vliegtuig uit en naar de bagageband, waar de koffers even op zich laten wachten. Dan door naar Alamo waar we de huurauto ophalen. De vermoeidheid van mijn vader verdwijnt als sneeuw voor de zon bij het zien van de ruime, zilvergrijze Dodge.
Nu begint ons ‘Wie is de Mol’ avontuur. We hebben namelijk een villa in de omgeving van Orlando gehuurd. We hebben echter slechts enkele aanwijzingen gehad met betrekking tot de locatie van deze villa:
-
Villa in de categorie ‘Silver’;
-
Locatie in Kissimmee en omgeving, maximaal 30 minuten rijden van alle attractieparken;
-
Een adres waar een lockbox staat met het adres en verdere gegevens van de villa;
-
De code van de lockbox.
